VLIEGEN

Marc Kuyper

'Wat doe jij nou?' vraagt Zn.
Struikelrover staat een ietwat verfomfaaid in de kamer en kijkt verdwaasd in het rond, een veertje op zijn lip. 'Hee,' zegt hij. 'Ik vloog geloof ik, of eigenlijk, dat weet ik zeker. Hard en hoog en zonder schrik of vrees, met samenst en patsboem en alles in de wind.'
'Gunst.'zegt Zn. Hij weet niet zo goed wat hij moet zeggen. 'Je staat er wat bedremmeld bij.'
'Ja,'zegt Struikelrover. 'Dat klopt geloof ik wel, bedremmeld.
Wat gebeurde er nou? probeert Zn. en plukt een veertje van Struikelrovers wang, 'ik bedoel, je vloog, en toen?'
'We vliegen altijd,'zegt Struikelrover, de man die van mij en zee houdt en ik, we vliegen. Hij kan hard vliegen joh, en hoog! Maar weet je, als je zo hoog vliegt....'
'Dan schroeien je veren aan de zon en tuimel je zo naar beneden.' Maakt Zn. zijn zin af.
'Ja.' Zegt Struikelrover, hij blaast het veertje van zijn lip, 'ik geloof dat dat het is. Ik bedoel, we kunnen net vliegen, en dat is reuze, maar dan gaan we in een keer zo hoog en dat gaat nog niet, qua vliegtechniek bedoel ik. Ik denk dan van 'ooh wat fijn,' en 'ooh wat gaan we hoog' en dat kriebelt in mijn maag en ik houd van vliegen, maar zo hoog betekent ook weer net zo hard naar beneden en dat geeft veertjes alom.'
'Niet te hoog Struik,' zegt Zn. 'Gewoon rustig aan, steady enzo.'
'Zo is het Zn.,' Zegt Struikelrover. 'de volgende keer gewoon een ietsie lager vliegen, en als het te hoog gaat, dan zeg ik dat gewoon, zo van: 'Hee joh, straks stoot je je kop nog tegen het plafond.'

'Doen ze het nog?' vraagt Zn en knikt naar de berg veren om Struikelrover heen.
'Oh ja,' zegt Struikelrover, 'geen zorg. Een paperclip, een touwtje en ze vliegen weer als nieuw!'