VLIEGEREN

'Hoeeei!' roept Struikelrover. 'Het gaat als een dolle!'
Zn. houdt de touwen stevig vast. Struikelrover vliegt hoog boven hem in de lucht.
'Ik ben een vlieger! zie je het Zn., ik ben een vlieger!'
'Ga je niet te hoog?' roept Zn. de lucht in. Zijn geroep verdwijnt in de wind. Hij geeft een rukje aan het touw.
'Niet te hoog!'gilt hij nog een keer.'Niet dat je wegvliegt!'
Struikelrover lijkt zich nergens zorgen over te maken. 'Jij houdt me toch vast?' Roept hij, zijn armen wapperend in de wind.
'Ja, hallo!' roept Zn. 'Je moet ook nog iets met eigen benen.'
'Ja!' Roept Struikelrover terug.'Fiks wapperen! het is heerlijk! en ik stort heus niet zomaar van je een, twee, drie ter aarde hoor, en zo wel, dan vang jij me toch op?'
Zn. schrijft met zijn voet zijn naam in het zand.
'Ja, dat is dan ook wel weer zo.' mompelt hij.
'Samen vliegen en samen neerstorten en oprapen,' roept Struikelrover van hoog uit de lucht.
'Zo is het maar net.' zegt Zn. en laat de touwen vieren.

KOFFERS

Moshe Mikanovsky

'Wat ben je allemaal aan het doen?'
Roept Zn. van onder aan de trap. 'Het raast hier nogal. Je bent toch niet weer aan het vallen hè?'
'Nee hoor,' roept Struikelrover omlaag. 'Recht overeind. Twee poten. Niks niet aan de hand!'

'Maar wat rommel je dan?' roept Zn.. 'Koffers!' roept Struikelrover terug.' Ik stop ze vol met, eeh, nou ja, ik stop er rust in. koffers vol rustigheid en kalmte. En ruimte ook!'

Struikelrover komt de kamer in gebanjerd. In zijn armen bergen koffers.

'Ga je op reis?' vraagt Zn., ietwat beduusd van de enorme stapel voor zijn neus. Met groot geraas laat Struikelrover de koffers uit zijn armen donderen. 'Sorry,' zegt hij. 'Ik hield het even niet meer, maar ik sta nog!' zegt hij trots.'En dat op zich is een prestatie te noemen.'

'Je gaat dus op reis.' zegt Zn.. 'Zonder mij.' Hij klinkt een beetje nuffig. 

'Nee joh!'zegt Struikelrover. 'Dat riep ik toch. Ik stop er rustigheid en kalmte in en ruimte en tijd, en dan stuur ik ze op.' Hij kijkt er erg tevreden bij. 

'Ik kan je doorgaans prima volgen Struik,' zegt Zn., 'maar nu sta ik met lege handen, houd ik niet zo van.'

'ik stuur ze,'zegt Struikelrover zachtjes, 'naar de man die van mij en zee....'

'Och Struik,' zegt Zn.'terwijl hij Struikelrover over zijn been aait, 'denk je dat het helpen zal?

'Ik kan het hopen toch?' zegt Struikelrover stilletjes. 'Me zorgen maken heeft geen zin, dat heeft hij zelf gezegd.' Hij kijkt uit het raam, een klein lachje komt om zijn lippen. 'Ik wil gewoon graag dat het goed met hem gaat, voor hem, voor de man die zo van mij en zee houdt.' 

'En dus stuur jij hem koffers, koffers vol met rustigheid.' Zegt Zn.. 

'Ja,' zegt Struikelrover.

'En je hoopt dat dat hem helpt.' 

'Ja,' zegt Struikelrover. 'En misschien dat het, dat het ook mij een beetje helpen kan.'

'Struik,' zegt Zn., 'Zul je jezelf dan ook een koffer sturen? een koffer met dingen voor jou? Een koffer met veldboeketjes en letters en wolletjes, een fiks stuk rood vlees en een lied?'

Struikelrover lacht. 'Ja,'zegt hij, 'dat wil ik wel.'

'Goed zo.' Zegt Zn. tevreden. 'Thee?'

'Ja, zo,' zegt Struikelrover, 'Eerst even die koffers op de post.'

'Wel genoeg postzegels hè,'zegt Zn.. 

'Precies genoeg.' Zegt Struikelrover. 'Precies genoeg.'