SNEEUW

Han Krug

Het was een liefde van twee dagen. Of eigenlijk, een liefde was het niet, meer iets dat angst aanjoeg omdat het zo-opeens-pats–boem-van-recht-naar-binnen–en-daarom-van-je-hakken-vallen was. Het was te veel en daarom netjes opgeruimd, snel vergeten, af en toe nog eens aan denken in een donkere nacht en dat is dan dat.

En dan staat het opeens op virtuele ramen te kloppen en buiten is het al net zo guur als binnen. Deur open, thee schenken en kopjes geven. En dan maar zien wat de sneeuw brengt.

Och kijk, het is alweer gaan dooien.