|
Han Krug |
Het was een liefde van twee dagen. Of eigenlijk, een liefde
was het niet, meer iets dat angst aanjoeg omdat het zo-opeens-pats–boem-van-recht-naar-binnen–en-daarom-van-je-hakken-vallen
was. Het was te veel en daarom netjes opgeruimd, snel vergeten, af en toe nog
eens aan denken in een donkere nacht en dat is dan dat.
En dan staat het opeens op virtuele ramen te kloppen en
buiten is het al net zo guur als binnen. Deur open, thee schenken en kopjes
geven. En dan maar zien wat de sneeuw brengt.
Och kijk, het is alweer gaan dooien.
zo lief..
BeantwoordenVerwijderen