 |
| Gerda Smit |
'Met een lap eroverheen, de gezelligste die we hebben en dan neem ik alle kussens mee en dan heb ik een hut.' Zijn stem trilt een beetje.
'Is het weer zover?' vraagt Zn..
Struikelrover knikt.
'Ik wil onder de tafel en niemand mag er komen. hooguit een hondje. En dat die dan tegen me aan ligt en af en toe fiks zuchten moet. De kussens gaan mee, de fijnste boeken, een stuk oude kaas en, nou, dan ben ik er wel.'
'Is het zo ruk?' vraagt Zn..
Struikelrover kijkt uit het raam en probeert iets te zeggen. Het komt raar en rasperig uit zijn mond.
'Ja, ruk, dat is het.'
'Toe maar dan,' zegt Zn. en aait Struikelrover even over zijn hoofd.
'Maar wel voor donker thuis.'
Struikelrover lacht, een beetje, met een rare raspkeel, maar lachen doet ie.
